I
Мы- РУСА-АРЫІ
Назва "Арыі" або "Арыйцы" зьяўляецца больш навуковай і трапнай для нашага народу і мае адназначную перавагу над такімі недарэчнымі найменьнямі як "індаеўрапейцы", "індагерманцы" або, нават, "славяне",
дзеля хоць бы тых абставін, што арэал рассяленьня славян- АРЫЯЎ (глядзі мапу расьсяленьня славян-АРЫЯЎ вышэй) ахоплівае ня толькі "інда-еўропу", "інда-германію" ці "славянію", але й сягае значна далей і распаўсюджваецца на сапраўды велізарныя абшары нашае планеты. Тым ня менш, назва АРЫІ таксама ня можа лічыцца дастаткова дасканалай, бо ў нашых жылах цячэ ня толькі арыйская (генетычная гаплагрупа R1a), але і варажская (генетычная гаплагрупа I) кроў- кроў старажытных варагаў-Русаў. Няма і не павінна быць ніякага сумненьня наконт таго, што як РУСЫ, так і АРЫІ гаварылі на добра зразумелай нам славянскай мове. Пры гэтым, у той час, як РУСЫ размаўлялі зь яскрава выражаным русінскім акцэнтам і пісалі прота-кірыліцай, Арыі гаварылі на мове, падобнай на беларускую і карысталіся на пісьме РУНАМІ.
Старажытнаславянскае слова АРЫЯ, якое ў нас выйшла з ужытку, мабыць, з-за неадпаведнага выкарыстаньня яго падчас Другой Сусветнай Вайны, заўсёды азначала ВЫСАКАРОДНЫ, МЭТАНАКІРАВАНЫ, АДДАНЫ СВАЁЙ БАЦЬКАЎШЧЫНЕ і г. д. на мове нашых арыйскіх прадзедаў. Карані гэтага слова да нашых дзён захаваліся ў назвах такіх краінаў і гарадоў, як, скажам, Іран, Ірландыя, Арыйск або ў словах Рай, Вырай, Ярыла і да т. п.
Мова санскрыт, якая зьяўляецца нічым іншым, як замарожанай на пэўнай гістарычнай стадыі галіной старажытна-беларускай мовы да сяе пары захавала ў сваех слоўніках адэкватнае тлумачэньне слова Арыя. На жаль, да гэтага часу ня існуе ніводнага беларуска- або руска-санскрытскага слоўніка. У той жа час, чытачы, якія ў нейкай меры валодаюць ангельскай мовай, маюць магчымасьць, як кажуць, "зь першых вуснаў" пеaраканацца як ў сапраўдным сэньсе слова Арыя, так і ў тым, што санскрыт мае адметна азначаны ўхіл у бок беларускае мовы.
Тым, каго ўжо ахапіла сумненьне, рaiцца зрабіць наступную нескладаную працэдуру: Адкрыйце ангельска-санскрыцкі слоўнік анлайн, набярыце ў акенцы ангельскае слова "fuck", якое павінна быць добра вядома кожнаму, бо яго часта пішуць на платах ды сьценах і націсьніце на "пераклад" (translate). Для тых, каму незнаёмыя "каракулі" Дэванагары, пераклад прыводзіцца і ў транслітэрацыі. Тое, што мы бачым, ні ў якіх каментарах патрэбы ня мае.
Лінгвістыка, сама па сабе, пераканаўча даказвае, што, так званая, індаеўрапейская ці, дакладней кажучы, АРЫЙСКАЯ моўная сям'я ўзышла не ад нейкай міфічнай ПЕРШАМОВЫ, якую, паводле фальсіфікатараў гісторыі, належыць яшчэ знайсьці, а зьяўляецца ні чым іншым, як прамым нашчадкам мовы СТАРАЖЫТНАБЕЛАРУСКАЕ, на якой яшчэ нейкую тысячу гадоў таму размаўляла ўся Еўразія. Аднак, на вялікі жаль, той час, калі гэты неаспрэчны факт будзе ўсеагульна прызнаным, прыйдзе яшчэ няхутка.
Тым ня менш, людзі, якія ня страцілі здольнасьці аналізаваць рэчы як сьлед, маюць магчымасьць ужо сёньня пераканацца, кім жа на самой справе былі мы, беларусы, у далёкія гістарычныя часы, і які ўплыў мелі зрабіць нашыя продкі на далейшае разьвіцьцё чалавечае цывілізацыі. У дадатак да сухіх генетычных вынікаў, пра якія я расказаў вышэй у наўмысна спрошчанай форме і пра якія афіцыйная навука пакуль баіцца гаварыць у поўны голас- бо гэтыя вынікі з выключнай трапнасьцю сьведчаць пра тое, дзе было нашае сапраўднае мейсца ў гісторыі- мне хочацца яшчэ прывесьці некалькі больш даходлівых для шырокага чытача прыкладаў.
Каб поўнасьцю асэнсаваць факт, што старажытныя арыі- носьбіты генетычнае гаплагрупы R1а, якія, як мы ўжо пераканаліся, зьяўляюцца нашымі адзінакроўнымі братамі, ў дадатак да ўсяго яшчэ й размаўлялі на зразумелай нам мове, давайце паслухаем, што кажуць на гэты конт сучасныя навукоўцы, якія працуюць ў галіне дэшыфроўкі найстаражытнейшых помнікаў пісьмовасьці і якіx нельга западозрыць ў асаблівых сімпатыях да беларусаў.
Так, напрыклад, на думку акадэміка Расійскай Акадэміі Навук прафесара Валерыя Чудзінава, які бліскуча дэшыфраваў этрусецкія тэксты (глядзі прыклад этрусецкага рунічнага тексту зьлева) і расказаў пра вынікі сваёй працы ў кнізе "Вярнем Этрускаў Русі",
"...этрусский язык или «Этрусетска мова» принадлежит выходцам из Смоленской и Полоцкой земель, то есть, в основном, кривичам с добавлением белорусов и поляков. Вначале он являлся разновидностью белорусского языка, но со временем приобретает южнославянские черты, теряя склонения и спряжения...
Неуспех классического направления в этрускологии, на мой взгляд, заключается в интенции исследователей всеми силами избежать видения в этрусках славян, а тем более – восточных славян... Ибо если пойти по этому единственно верному пути, окажется, что в основе римской цивилизации стояли русские, а ведь культура Рима – это колыбель всей современной западноевропейской культуры. Поэтому, если уж этруски не были ни италиками, ни германцами, как того бы хотелось Западной Европе, то пусть они будут хотя бы албанцами! Но выводить всю западноевропейскую культуру из культуры русских (а официальная историография удалила славян из античной истории, «разрешив» их появление на исторической арене только в средние века) – это уж слишком!.."
Такім чынам, традыцыйная навука, якая да апошняга часу упарта сцьвярджала, што «hetruscum non ligatur» -этрускае не чытаецца, пацярпела поўную паразу. Як аказваецца, этрускае чытаецца, ды яшчэ як!, але, праўда, не зусім так, як бы таго хацелася спрадвечна варожа настроеным да нас фальсіфікатарам гісторыі, якіх досыць ня толькі на так званым "захадзе", але і на "ўсходзе" гэтаксама.
Да ліку навукоўцаў, якія незалежна ад спадара Чудзінава на ўласным досьведзе прыйшлі да падобнае кропкі погляду, належыць, напрыклад, і славенскі дасьледчык Мацей Бор, а таксама й шмат іншых людзей бліскучага розуму, пералічэньне чыіх прозьвішчаў не адпавядае фармату й задачам дадзенага матар'ялу.
Вось толькі некалькі тыповых словаў з мовы старажытных этрускаў, якія і сёньня пасьпяхова ўпісваюцца ў матчыную мову беларусаў, дзякуючы сваім неаспрэчным уласьцівасьцям: АД, АБ, АЛЕ, ЯНА, АШЧУПАЦІ, ВАЗОК, ДЗЕЎКІ, П'Е, СВАЕ, СКЛАЎ, У, УЛОЎ, ХТО, ЦАРКВА, ЧУЎ, КАЖЫ, КІДАЙ, КІНЕ, ЛІНУЕ ды гэтак далей.
Не адыходзяць далёка ад этрусецкіх нормаў і асаблівасьці гучаньня тэкстаў з востраву Крыт, што лічацца найстаражытнейшымі ў сьвеце, якія не паддаваліся аніякай расшыроўцы да тае пары, пакуль за зыходную аснову працы над імі не была ўзята славянская мова. Што тычыцца пісьма антычных грэкаў, якія, як нядаўна высьветлілася, таксама карысталіся рунамі, то і тут адпадае ўсялякае сумненьне наконт асаблівасьцяў гучаньня іхняе сапраўднае мовы, калі мы знаёмімся з вынікамі апошніх дэшыфровак старажытнагрэчаскіх тэкстаў. Калі расійскі вучоны, які відавочна ня ведае як сьлед беларускае мовы і таму не чакае ўбачыць на грэчаскім артэфакце ажно з эпохі неаліту нейкіх знаёмых словаў, чытае СЕ МОЙ ПОПЕЛ ПЪРАСЬЛЕН СЕРАЙ, напісаны на мове беларусаў, то гэта, прабачце, ужо ніякаму абвержаньню падлегчы ня можа (глядзі выяву фрагменту старажытнагрэчаскага прасьленя зьлева вышэй з тэкстам напісаным арыйскімі рунамі, пад якімі прыводзіцца транслітэрацыя дэшыфроўшчыка).
Тое ж самае можна сцьвярджаць і ў дачыненьні да іншых моваў Еўразіі, якія ўжываліся народамі славутых старажытных цывілізацыяў. Калі, напрыклад, мы чытаем, што хіціты, якія жылі на паўднёвым узьбярэжжы Чорнага Мора 3500 тысячаў гадоў таму, ежу называлі словам "ежа", а не, скажам, "еда" (рус.), "Essen" (ням.) ці "food" (ангельск.), то гэта дае нам падставу добра ўявіць, на якой мове тыя хіціты мелі размаўляць паміж сабой.
Старажытнаславянскае слова АРЫЯ, якое ў нас выйшла з ужытку, мабыць, з-за неадпаведнага выкарыстаньня яго падчас Другой Сусветнай Вайны, заўсёды азначала ВЫСАКАРОДНЫ, МЭТАНАКІРАВАНЫ, АДДАНЫ СВАЁЙ БАЦЬКАЎШЧЫНЕ і г. д. на мове нашых арыйскіх прадзедаў. Карані гэтага слова да нашых дзён захаваліся ў назвах такіх краінаў і гарадоў, як, скажам, Іран, Ірландыя, Арыйск або ў словах Рай, Вырай, Ярыла і да т. п.
Мова санскрыт, якая зьяўляецца нічым іншым, як замарожанай на пэўнай гістарычнай стадыі галіной старажытна-беларускай мовы да сяе пары захавала ў сваех слоўніках адэкватнае тлумачэньне слова Арыя. На жаль, да гэтага часу ня існуе ніводнага беларуска- або руска-санскрытскага слоўніка. У той жа час, чытачы, якія ў нейкай меры валодаюць ангельскай мовай, маюць магчымасьць, як кажуць, "зь першых вуснаў" пеaраканацца як ў сапраўдным сэньсе слова Арыя, так і ў тым, што санскрыт мае адметна азначаны ўхіл у бок беларускае мовы.
Тым, каго ўжо ахапіла сумненьне, рaiцца зрабіць наступную нескладаную працэдуру: Адкрыйце ангельска-санскрыцкі слоўнік анлайн, набярыце ў акенцы ангельскае слова "fuck", якое павінна быць добра вядома кожнаму, бо яго часта пішуць на платах ды сьценах і націсьніце на "пераклад" (translate). Для тых, каму незнаёмыя "каракулі" Дэванагары, пераклад прыводзіцца і ў транслітэрацыі. Тое, што мы бачым, ні ў якіх каментарах патрэбы ня мае.
Лінгвістыка, сама па сабе, пераканаўча даказвае, што, так званая, індаеўрапейская ці, дакладней кажучы, АРЫЙСКАЯ моўная сям'я ўзышла не ад нейкай міфічнай ПЕРШАМОВЫ, якую, паводле фальсіфікатараў гісторыі, належыць яшчэ знайсьці, а зьяўляецца ні чым іншым, як прамым нашчадкам мовы СТАРАЖЫТНАБЕЛАРУСКАЕ, на якой яшчэ нейкую тысячу гадоў таму размаўляла ўся Еўразія. Аднак, на вялікі жаль, той час, калі гэты неаспрэчны факт будзе ўсеагульна прызнаным, прыйдзе яшчэ няхутка.
Тым ня менш, людзі, якія ня страцілі здольнасьці аналізаваць рэчы як сьлед, маюць магчымасьць ужо сёньня пераканацца, кім жа на самой справе былі мы, беларусы, у далёкія гістарычныя часы, і які ўплыў мелі зрабіць нашыя продкі на далейшае разьвіцьцё чалавечае цывілізацыі. У дадатак да сухіх генетычных вынікаў, пра якія я расказаў вышэй у наўмысна спрошчанай форме і пра якія афіцыйная навука пакуль баіцца гаварыць у поўны голас- бо гэтыя вынікі з выключнай трапнасьцю сьведчаць пра тое, дзе было нашае сапраўднае мейсца ў гісторыі- мне хочацца яшчэ прывесьці некалькі больш даходлівых для шырокага чытача прыкладаў.
Каб поўнасьцю асэнсаваць факт, што старажытныя арыі- носьбіты генетычнае гаплагрупы R1а, якія, як мы ўжо пераканаліся, зьяўляюцца нашымі адзінакроўнымі братамі, ў дадатак да ўсяго яшчэ й размаўлялі на зразумелай нам мове, давайце паслухаем, што кажуць на гэты конт сучасныя навукоўцы, якія працуюць ў галіне дэшыфроўкі найстаражытнейшых помнікаў пісьмовасьці і якіx нельга западозрыць ў асаблівых сімпатыях да беларусаў.Так, напрыклад, на думку акадэміка Расійскай Акадэміі Навук прафесара Валерыя Чудзінава, які бліскуча дэшыфраваў этрусецкія тэксты (глядзі прыклад этрусецкага рунічнага тексту зьлева) і расказаў пра вынікі сваёй працы ў кнізе "Вярнем Этрускаў Русі",
"...этрусский язык или «Этрусетска мова» принадлежит выходцам из Смоленской и Полоцкой земель, то есть, в основном, кривичам с добавлением белорусов и поляков. Вначале он являлся разновидностью белорусского языка, но со временем приобретает южнославянские черты, теряя склонения и спряжения...
Неуспех классического направления в этрускологии, на мой взгляд, заключается в интенции исследователей всеми силами избежать видения в этрусках славян, а тем более – восточных славян... Ибо если пойти по этому единственно верному пути, окажется, что в основе римской цивилизации стояли русские, а ведь культура Рима – это колыбель всей современной западноевропейской культуры. Поэтому, если уж этруски не были ни италиками, ни германцами, как того бы хотелось Западной Европе, то пусть они будут хотя бы албанцами! Но выводить всю западноевропейскую культуру из культуры русских (а официальная историография удалила славян из античной истории, «разрешив» их появление на исторической арене только в средние века) – это уж слишком!.."
Такім чынам, традыцыйная навука, якая да апошняга часу упарта сцьвярджала, што «hetruscum non ligatur» -этрускае не чытаецца, пацярпела поўную паразу. Як аказваецца, этрускае чытаецца, ды яшчэ як!, але, праўда, не зусім так, як бы таго хацелася спрадвечна варожа настроеным да нас фальсіфікатарам гісторыі, якіх досыць ня толькі на так званым "захадзе", але і на "ўсходзе" гэтаксама.Да ліку навукоўцаў, якія незалежна ад спадара Чудзінава на ўласным досьведзе прыйшлі да падобнае кропкі погляду, належыць, напрыклад, і славенскі дасьледчык Мацей Бор, а таксама й шмат іншых людзей бліскучага розуму, пералічэньне чыіх прозьвішчаў не адпавядае фармату й задачам дадзенага матар'ялу.
Вось толькі некалькі тыповых словаў з мовы старажытных этрускаў, якія і сёньня пасьпяхова ўпісваюцца ў матчыную мову беларусаў, дзякуючы сваім неаспрэчным уласьцівасьцям: АД, АБ, АЛЕ, ЯНА, АШЧУПАЦІ, ВАЗОК, ДЗЕЎКІ, П'Е, СВАЕ, СКЛАЎ, У, УЛОЎ, ХТО, ЦАРКВА, ЧУЎ, КАЖЫ, КІДАЙ, КІНЕ, ЛІНУЕ ды гэтак далей.
Не адыходзяць далёка ад этрусецкіх нормаў і асаблівасьці гучаньня тэкстаў з востраву Крыт, што лічацца найстаражытнейшымі ў сьвеце, якія не паддаваліся аніякай расшыроўцы да тае пары, пакуль за зыходную аснову працы над імі не была ўзята славянская мова. Што тычыцца пісьма антычных грэкаў, якія, як нядаўна высьветлілася, таксама карысталіся рунамі, то і тут адпадае ўсялякае сумненьне наконт асаблівасьцяў гучаньня іхняе сапраўднае мовы, калі мы знаёмімся з вынікамі апошніх дэшыфровак старажытнагрэчаскіх тэкстаў. Калі расійскі вучоны, які відавочна ня ведае як сьлед беларускае мовы і таму не чакае ўбачыць на грэчаскім артэфакце ажно з эпохі неаліту нейкіх знаёмых словаў, чытае СЕ МОЙ ПОПЕЛ ПЪРАСЬЛЕН СЕРАЙ, напісаны на мове беларусаў, то гэта, прабачце, ужо ніякаму абвержаньню падлегчы ня можа (глядзі выяву фрагменту старажытнагрэчаскага прасьленя зьлева вышэй з тэкстам напісаным арыйскімі рунамі, пад якімі прыводзіцца транслітэрацыя дэшыфроўшчыка).
Тое ж самае можна сцьвярджаць і ў дачыненьні да іншых моваў Еўразіі, якія ўжываліся народамі славутых старажытных цывілізацыяў. Калі, напрыклад, мы чытаем, што хіціты, якія жылі на паўднёвым узьбярэжжы Чорнага Мора 3500 тысячаў гадоў таму, ежу называлі словам "ежа", а не, скажам, "еда" (рус.), "Essen" (ням.) ці "food" (ангельск.), то гэта дае нам падставу добра ўявіць, на якой мове тыя хіціты мелі размаўляць паміж сабой.
II
"НЕМЦЫ" І "РУСКІЯ"
Наконт паходжаньня "рускіх" і "немцаў" напісаныя дзесяткі, калі ня сотні тысячаў навуковых працаў навукоўцамі розных краінаў, якія, аднак, ў сьвятле апошніх адкрыцьцяў ператварыліся ў тоны нікчэмае макулатуры. Як становіцца вядома, слыхі "аб прагнасьці і вераломстве саксаў-германцаў", a таксама й "пра дзікунства й адсталасьць" славянаў былі зь цягам гістарычнага часу надта раздзьмуты шматлікімі аўтарамі з абодвух бакоў. Усё гэта рабілася з адзінаю мэтай- каб генетычна адзіны народ, які жыве сёньня як у Германіі, так і на Русі, і падзелены аднойчы згодна крытэрыям хрысьціянства-язычаства, каталіцызм- праваслаў'е, усход- захад ды г. д., больш ніколі ня ўзьяднаўся. Не для таго нас тысячу гадоў разьядноўвалі, каб цяпер узяць і прызнаць: "Не было ніякага выгнаньня славянаў з Заходняе Еўропы (агнём і мечам !), хоць бы таму, што гэтыя самыя "славяне" і да сяе пары ГЕНЕТЫЧНА складаюць самое што ні на ёсьць сэрца насельніцтва ў той жа Германіі і, калі трэба, самі б каго хочаш адтуль прагналі.
Акрамя вынікаў генетычных даследаваньняў, якія безумоўна зьяўляюцца неаспрэчнымі ні ў якім сэньсе, братэрняе адзінства "рускіх" і "немцаў" падцьверджвае і лінгвістыка.
Мне хацелася б завайстрыць увагу чытача на наступнай малапрыкметнай, але вельмі важкай дэталі, якая, бясспэчна, ня зможа не зацікавіць тых, хто знаходзіцца ў пошуку славянскіх слядоў у Заходняй Еўропе i, у прыватнасьці, на тэрыторыі сучаснай Нямеччыны.
Для многіх з нас ня ёсьць навіна, што вывучаючы тапаніміку Германіі, мы бачым на мапе гэтае краіны безьліч славянскіх назваў. Аднак зьвяртае на сябе ўвагу той факт, что "славянскасьць" нямецкае тапанімікі атаясамляецца, галоўным чынам, з геаграфічнымі назвамі, якія пераклікоўваюцца з рaсeйcкім гучаньнем і заканчваюцца на "-ов" (Трептов, Тетерев, Гатов ды г. д.). У той жа час,
славянскія назвы, якія скончваюцца на "-ау" і якіх у Германіі, бяз усялякага сумненьня, непамерна больш, чамусьці ўпарта ігнаруюцца ці ня прыкмячаюцца.
Мажліва, гэта адбываецца з прычыны таго, што пераважная большасьць сучасных дасьледчыкаў зусім ня ведае Беларускае Мовы без якой, як высьвятляецца, абысьціся нельга. Вось, напрыклад, назва Вернау. Па-руску яна гучыць як "Вернов" ад слова "верный", а вось па-беларуску гэтая назва таксама, як і на нямецкaй мaпe, будзе "Вернау". Тое ж самае тычыцца і назвы горада Бродау. Па-руску- гэта "Бродов", ад слова "брод/бродіть", а па-беларускy яно будзе "Бродау". Альбо давайце возьмем горад Торгау. Рускія скажуць: "Торгов" (ад слова "торговать", натуральна), a па беларуску - гэта "Торгау". Ці Страxау (Страхов/pyc.). І такіх тапанімаў у Германіі- тысячы! Больш таго, там ёсьць назвы такога тыпу, дзе карані слоў ня маюць эквіваленту ў рускай мове. У гэтым выпадку ўлавіць "славянскасьць" рускамоўнаму чалавеку наагул вельмі цяжка. Тым ня менш, ведаючы Беларускую Мову вы бяз цяжкасьці ідэньціфіцыруеце такія словы, як славянскія. Напрыклад, Дахау. Па-беларуску гэтая назва гучыць гэтак жа. У рускай жа мове слова "дах" няма. "Дах" па-беларуску (і па-нямецку таксама)- гэта тое самае, што па-руску "крыша".
"Нямецкія назвы" нібы знаходзяць свой працяг далей на тэрыторыі Беларусі. Калі мы бачым на мапе нашае радзімы такія назвы, як Тураў, Быхаў, Крычаў і г. д., то ўсё становіцца на свае мейсцы. Тыя ж родныя нашы карані. Тая ж лінгвістычная сістэма ўтварэньня прыналежнасьці (глядзі вышэй: напісаны амаль па-беларуску ліст з ІХ стагодзьдзя, знойдзены ў Баварыі. Відаць, "хрысьціянізатары" пасьпелі ўжо забараніць Славянскія Руны на поўдні Нямеччыны, дзе Славяне жылі тысячагодзьдзі, таму аўтар быў вымушаны выкарыстаць "лацініцу").
Давайце ўважліва ўглядзімся ў саму нямецкую мову нават не заходзячы асабліва далёка.
Возьмем хоць бы першае патрапіўшае нам слова, ну, напрыклад, "Руская Мова". Па-нямецкy яно гучыць, як "Russische Sprache". Закрыем вочы на сучаснае вымаўленьне слова "russische", дзе "sch" чытаецца, як гук "ш", a паспрабуем вымавіць яго па літарам, улічваючы той факт, што старадаўнія лінгвісты рэдка гарэлі жаданьнем дарыць аднаму гуку ажно цэлых тры літары. Такім чынам, паводле нашае стратэгіі, слова "russische" разбіваецца на гукі "русіс-ц-ке", што гучыць ўжо зусім па-славянску (успомнім "этрусе-ц-кe" з этрускага тэксту, a таксама безьліч сучасных аналагаў у славянскіх мовах). Вымалёўваецца даволі дабрачынны і зразумелы сучаснаму вуху прыметнік РУСЕЦКІ, рускі.
Зьвярнёмся да другога слова з прыкладу, які мы разглядаем, якім зьяўляецца "Sprache". Рaзаб'ем гэтае слова на дзьве натуральнуя часткі і прачытаем, ізноў жа, па літарам - SP-RACHE. Не падлягае ніякаму сумненьню, што частка RACHE -"раке" ці "рацэ" ўсходзіць да славянскага слова "рач", "рачы", "рацы", што азначае- "гаварыць" - Я раку, ты рачэш і г. д. Гэта відавочна. Але як жа быць з часьцінай "SP-"? Што яна мае азначаць? "СП-" шырока распаўсюджана і ў сучасных славянскіх мовах. Напрыклад, у беларускіх словах СП-РЭЧА або СП-РЭЧКА (SP-RECHA, SP-RECHKA ў транслітэрацыі), дзеяслове СП-РАЧ-AЦЦА, значэньне якіх нам добра вядома, і ў аснове якіх закладзеныя тыя ж славянскія карані РЭЧ/РАЧ/РАЦЫ.
Такія прыклады можны прыводзіць бязконца, але вынік заўсёды бyдзе адназначным:
Славянская Мова і, менавіта, тая яе версія, якая мела строга азначанае беларускае, або, інакш кажучы, АРЫЙСКАЕ гучаньне зьявілася на тэрыторыі Германіі значна раней, чымся мова, якую сёньня называюць нямецкай, бо нямецкая мова, як высвятляецца, ёсьць нішто іншае, як адносна позьні і істотна спрошчаны варыянт мовы славянскае.
Як бачым, і такая далёкая ад нас, на першы погляд, мова, як нямецкая, пры лагічным падыходзе перастае быць надта чужыннай, бо ўзьнікла яна не самая па сабе, а на плённым славянскім груньце.
Цяпер, у дадатак да генетычнага й лінгвістычнага асьпектаў, настала пара разгледзець і пытаньне культурнае спадчыны, якая ў ня меншай ступені яднае ўсе без выключэньня славянскія ці, як мы дамовіліся іх больш дакладна называць, Руса-Арыйскія Hароды. Гаворка пойдзе, ў асноўным, не пра якасьці "чарапкоў-костак" ужо адносна добра вядомых чытачу з падачы традыцыйна скіраваных гісторыкаў, а, перш за ўсё, пра тое, аб чым гэтыя гісторыкі пакуль не адважваюцца гаварыць.
Чытаць далей >>>
Акрамя вынікаў генетычных даследаваньняў, якія безумоўна зьяўляюцца неаспрэчнымі ні ў якім сэньсе, братэрняе адзінства "рускіх" і "немцаў" падцьверджвае і лінгвістыка.
Мне хацелася б завайстрыць увагу чытача на наступнай малапрыкметнай, але вельмі важкай дэталі, якая, бясспэчна, ня зможа не зацікавіць тых, хто знаходзіцца ў пошуку славянскіх слядоў у Заходняй Еўропе i, у прыватнасьці, на тэрыторыі сучаснай Нямеччыны. Для многіх з нас ня ёсьць навіна, што вывучаючы тапаніміку Германіі, мы бачым на мапе гэтае краіны безьліч славянскіх назваў. Аднак зьвяртае на сябе ўвагу той факт, что "славянскасьць" нямецкае тапанімікі атаясамляецца, галоўным чынам, з геаграфічнымі назвамі, якія пераклікоўваюцца з рaсeйcкім гучаньнем і заканчваюцца на "-ов" (Трептов, Тетерев, Гатов ды г. д.). У той жа час,
славянскія назвы, якія скончваюцца на "-ау" і якіх у Германіі, бяз усялякага сумненьня, непамерна больш, чамусьці ўпарта ігнаруюцца ці ня прыкмячаюцца.
Мажліва, гэта адбываецца з прычыны таго, што пераважная большасьць сучасных дасьледчыкаў зусім ня ведае Беларускае Мовы без якой, як высьвятляецца, абысьціся нельга. Вось, напрыклад, назва Вернау. Па-руску яна гучыць як "Вернов" ад слова "верный", а вось па-беларуску гэтая назва таксама, як і на нямецкaй мaпe, будзе "Вернау". Тое ж самае тычыцца і назвы горада Бродау. Па-руску- гэта "Бродов", ад слова "брод/бродіть", а па-беларускy яно будзе "Бродау". Альбо давайце возьмем горад Торгау. Рускія скажуць: "Торгов" (ад слова "торговать", натуральна), a па беларуску - гэта "Торгау". Ці Страxау (Страхов/pyc.). І такіх тапанімаў у Германіі- тысячы! Больш таго, там ёсьць назвы такога тыпу, дзе карані слоў ня маюць эквіваленту ў рускай мове. У гэтым выпадку ўлавіць "славянскасьць" рускамоўнаму чалавеку наагул вельмі цяжка. Тым ня менш, ведаючы Беларускую Мову вы бяз цяжкасьці ідэньціфіцыруеце такія словы, як славянскія. Напрыклад, Дахау. Па-беларуску гэтая назва гучыць гэтак жа. У рускай жа мове слова "дах" няма. "Дах" па-беларуску (і па-нямецку таксама)- гэта тое самае, што па-руску "крыша".
"Нямецкія назвы" нібы знаходзяць свой працяг далей на тэрыторыі Беларусі. Калі мы бачым на мапе нашае радзімы такія назвы, як Тураў, Быхаў, Крычаў і г. д., то ўсё становіцца на свае мейсцы. Тыя ж родныя нашы карані. Тая ж лінгвістычная сістэма ўтварэньня прыналежнасьці (глядзі вышэй: напісаны амаль па-беларуску ліст з ІХ стагодзьдзя, знойдзены ў Баварыі. Відаць, "хрысьціянізатары" пасьпелі ўжо забараніць Славянскія Руны на поўдні Нямеччыны, дзе Славяне жылі тысячагодзьдзі, таму аўтар быў вымушаны выкарыстаць "лацініцу").
Давайце ўважліва ўглядзімся ў саму нямецкую мову нават не заходзячы асабліва далёка.
Возьмем хоць бы першае патрапіўшае нам слова, ну, напрыклад, "Руская Мова". Па-нямецкy яно гучыць, як "Russische Sprache". Закрыем вочы на сучаснае вымаўленьне слова "russische", дзе "sch" чытаецца, як гук "ш", a паспрабуем вымавіць яго па літарам, улічваючы той факт, што старадаўнія лінгвісты рэдка гарэлі жаданьнем дарыць аднаму гуку ажно цэлых тры літары. Такім чынам, паводле нашае стратэгіі, слова "russische" разбіваецца на гукі "русіс-ц-ке", што гучыць ўжо зусім па-славянску (успомнім "этрусе-ц-кe" з этрускага тэксту, a таксама безьліч сучасных аналагаў у славянскіх мовах). Вымалёўваецца даволі дабрачынны і зразумелы сучаснаму вуху прыметнік РУСЕЦКІ, рускі.
Зьвярнёмся да другога слова з прыкладу, які мы разглядаем, якім зьяўляецца "Sprache". Рaзаб'ем гэтае слова на дзьве натуральнуя часткі і прачытаем, ізноў жа, па літарам - SP-RACHE. Не падлягае ніякаму сумненьню, што частка RACHE -"раке" ці "рацэ" ўсходзіць да славянскага слова "рач", "рачы", "рацы", што азначае- "гаварыць" - Я раку, ты рачэш і г. д. Гэта відавочна. Але як жа быць з часьцінай "SP-"? Што яна мае азначаць? "СП-" шырока распаўсюджана і ў сучасных славянскіх мовах. Напрыклад, у беларускіх словах СП-РЭЧА або СП-РЭЧКА (SP-RECHA, SP-RECHKA ў транслітэрацыі), дзеяслове СП-РАЧ-AЦЦА, значэньне якіх нам добра вядома, і ў аснове якіх закладзеныя тыя ж славянскія карані РЭЧ/РАЧ/РАЦЫ.
Такія прыклады можны прыводзіць бязконца, але вынік заўсёды бyдзе адназначным:
Славянская Мова і, менавіта, тая яе версія, якая мела строга азначанае беларускае, або, інакш кажучы, АРЫЙСКАЕ гучаньне зьявілася на тэрыторыі Германіі значна раней, чымся мова, якую сёньня называюць нямецкай, бо нямецкая мова, як высвятляецца, ёсьць нішто іншае, як адносна позьні і істотна спрошчаны варыянт мовы славянскае.
Як бачым, і такая далёкая ад нас, на першы погляд, мова, як нямецкая, пры лагічным падыходзе перастае быць надта чужыннай, бо ўзьнікла яна не самая па сабе, а на плённым славянскім груньце.
Цяпер, у дадатак да генетычнага й лінгвістычнага асьпектаў, настала пара разгледзець і пытаньне культурнае спадчыны, якая ў ня меншай ступені яднае ўсе без выключэньня славянскія ці, як мы дамовіліся іх больш дакладна называць, Руса-Арыйскія Hароды. Гаворка пойдзе, ў асноўным, не пра якасьці "чарапкоў-костак" ужо адносна добра вядомых чытачу з падачы традыцыйна скіраваных гісторыкаў, а, перш за ўсё, пра тое, аб чым гэтыя гісторыкі пакуль не адважваюцца гаварыць.
Чытаць далей >>>
Вярнуцца на папярэднюю старонку >>>
No comments:
Post a Comment