СУМНЫЯ КЕДРЫ АЛЬБЕРТЫ альбо "БЕЛАРУСЫ ў АМЕРЫЦЫ"

Аўтар матар'ялу GERMANICVS
Пераклад у Беларускую Бруна Сівалапы

Стварэнне антычных манументаў/артэфактаў Амерыкі прыпісваецца каму заўгодна - індзейцам, "страчанай расе", "згубленаму калену Ізраіля", "атлантам" і нават прышэльцам з далёкіх зорак ды г. д., але толькі не тым, хто іх сапраўды стварыў (зьлева: тыповы прыклад манументальнай творчасці ў Старажытнай Амерыцы - гранітныя шары абсалютна правільнай формы, тэхналогія стварэння якіх нам незнаёма. Хоць шар, адлюстраваны на здымку і знаходзіцца ў Коста-Рыцы, геаграфія "шаравой індустрыі" мае сапраўды неабсяжныя памеры, ахопліваючы ўсе кантыненты, уключаючы нават і тэрыторыю СНД). Паводле агульнапрынятай версіі, якой прытрымліваюцца як афіцыйная гістарычная навука, так і цэлы шэраг асобных людзей, якія нібыта змагаюцца за аднаўленне гістарычнай праўды ў дачыненні да нас, Славянаў, чалавек, які быў па расе сваёй не інакш, як азіятам, прыйшоў на Амерыканскі Кантынэнт з Сібіры па сухому перашыйку на месцы сённяшняга Берынгава праліва дзесьці яшчэ раней чым 14000 гадоў таму (як быццам старажытныя людзі не ўмелі будаваць чаўны, каб адолець нейкія пару кіламетраў значна раней!) і даў пачатак чалавечаму існаванню ў гэтым кутку планеты, якое эвалюіравала, у рэшце рэшт, у індзейскую дыяспару сённяшняга дня.

У той жа час, насуперак гэтай тэорыі, існуе неаспрэчная сувязь паміж знаходкамі ў Амерыцы з культурнай спадчынай народаў, якія засялялі Еўрапейскі Кантынэнт не толькі яшчэ ў часы так званага Каменнага Веку, але нават і нашмат раней таго перыяду, калі ў Амерыцы зьявіліся індзейцы. Так, напрыклад, тэхналогія вытворчасці каменных інструментаў у Старажытнай Амерыцы абсалютна нічым не адрозніваецца ад такой на тэрыторыі дагістарычных Іспаніі, Францыі г. д. 20 - 25 тысяч гадоў таму. Традыцыйны навуковы свет, які напрактыкаваўся знаходзіць адрозненні нават там, дзе іх няма і наляпляць на старажытныя народы усякага роду лэйбы, адразу ж пастанавіў, што шалёнае падабенства амэрыканскіх і еўрапейскіх артэфактаў тлумачыцца тым, што сваім паходжаннем яно абавязана нейкай "Салютрэйскай Культуры", названай так у гонар адной з груп старажытных насельнікаў Еўропы "таямнічага" гатунку, у той жа час, пакінуўшы непарушнай тэорыю аб першасным засяленні Старажытнай Амерыкі менавіта індзейцамі, а не еўрапейцамі, падкрэсліўшы тым самым яшчэ раз менавіта "індзейскае" паходжанне вышэйзгаданых артэфактаў (зьлева: тыповыя атрыбуты Салютрэйскай Культуры - разцы і наканечнікі, якія вырабляліся прадстаўнікамі аднаго і таго ж народа як у Еўропе, так і на амерыканскім кантыненце ў мэтах выжывання на абледзянелых тэрыторыях, якія ня малі адпаведных умоваў, як тое было ў больш цёплых шыротах, для паўнавартаснай творчасці). Тым не менш, калі мы ўзгадаем тую акалічнасць, што за ўсю гісторыю існавання чалавека разумнага індзейскай прысутнасці ў Еўропе выяўлена не было, то напрошваецца справядлівае заключэньне наконт таго, што "салютрэйскія" артэфакты, якія раскіданыя ледзь не па ўсёй тэрыторыі Амерыкі, маюць менавіта еўрапейскае, а не якое-небудзь іншае паходжанне.

Неўзабаве, аднак, традыцыйныя гісторыкі былі зноў вымушаныя шукаць шлях, як выкруціцца зь непрыемнай для іх сітуацыі. Гаворка ідзе аб вельмі своеасаблівай тэхналогіі заточкі каменных наканечнікаў, якая выкарыстоўвалася старажытным насельніцтвам Амерыкі дзесьці 9 - 18 тысяч гадоў таму. Дзякуючы мейсцу Кловис, што ў Нью-Мексіка, дзе былі ўпершыню знойдзеныя каменныя прылады падобнага тыпу, знаходку адразу ж прыпісалі да нейкай "кловісаўскай" культуры, хаця ў асноўных рысах тэхналогія вытворчасці вышэйзгаданых наканечнікаў была відавочным удасканаленнем тэхналогіі, якая ўжывалася "таямнічымі" прадстаўнікамі "салютрэйскай" культуры . Як ні хацелі традыцыйныя гісторыкі замацаваць сваю кропку гледжаньня адносна прыярытэту індзейскага засялення Амерыкі, у іх ізноў нічога не атрымалася па той простай прычыне, што "тэхналогія кловіс", як аказалася, была шырока распаўсюджана ў той жа Еўропе і ў той жа самы гістарычны перыяд, як і ў Амерыцы, што неабвержна даказвае не толькі цесныя гаспадарча-культурныя сувязі паміж насельніцтвам Еўропы і Амерыкі ў дагістарычныя часы, але і яскрава гаворыць пра расавую аднастайнасьць гэтага насельніцтва (справа: чэрап еўрапеоіда з Паўднёвай Амерыкі ўзростам ў 2500 гадоў; зьвярніце ўвагу на доліякраніяльную форму галавы, якая адрознівае прадстаўніка еўрапейскай расы ад азіята-індзейца, у якога чэрап раздаты ў шырыню).

Кажучы аб закасцянеласьці традыцыйных гісторыкаў, якія адмаўляюцца прызнаць за еўрапеоідным чалавекам першынство ў засяленьні абедзьвюх Амерык, нельга і не згадаць аб іх адкрытай бессаромнасьці, калі гаворка заходзіць і аб доказах яшчэ больш пераканаўчых, чым нешматслоўныя каменныя прылады працы альбо чарапкі посуду. Апошнія часы адзначыліся і адкрыцьцямі куды больш красамоўнымі. Так, напрыклад, адным з пераканаўчых доказаў першынства менавіта белых еўрапейцаў на амерыканскім кантыненце зьяўляецца адкрыцьцё масавага пахавання муміфікаваных чалавечых целаў у рэгіёне Паракас - побач з пустыняй Наска - у Перу. Усе каля тысячы знойдзеных там муміяў датуюцца эпохай прыблізна паміж 500 - 100 гадамі да новай эры і ўвасабляюць у сабе ярка выражаны еўрапеоідны тып чалавека са сьветлымі або рыжымі валасамі (вышэй: Мумія еўрапеоіда з Паракаса, Перу, 500 рок да Нашай Эры). Калі ўлічыць, што і знакамітыя малюнкі ў пустыні Наска, якіх неверагоднае мноства, таксама былі створаны ў гэты ж час, то будзе зусім няцяжка меркаваць аб тым, хто ў рэчаіснасці быў іх сапраўдным стваральнікам. Акрамя Перу, муміі дагістарычных еўрапеоідаў у вялікай колькасьці знойдзены ў Чылі, Калумбіі, Эквадоры, краінах Цэнтральнай Амерыкі, у Мексіцы і ЗША.

Тым не менш, сапраўдны фурор зрабіла знаходка шкілета узростам ў 10 тысяч гадоў у ліпені 1996 года на поўначы ЗША на беразе Калумбія-Рывер ў мястэчку Кеннеуік, штат Вашынгтон (не блытаць з горадам Вашынгтон у зусім іншым канцы краіны), па-першае, таму, што шкілет без усялякіх сумневаў уяўляе сабой тып Краманьёнскага Чалавека - інакш кажучы - белага еўрапеоіда, які генетычна зьяўляецца крэўным бацькам спрадвечных насельнікаў Еўропы - Славянаў Русаў - носьбітаў Руса-Варажскай Y-гаплагрупы I, ужо добра знаёмай майму чытачу па публікацыі "Хто Мы, Беларусы", а па-другое, таму, што ніхто папросту не чакаў сустрэць доказы прысутнасці старажытных еўрапеоідаў ў Амерыцы так далёка на поўначы ўдалечыні ад месцазнаходжання традыцыйных "індзейскіх "цывілізацыяў антычнасці (зьлева: чэрап Кеннеуікскага Чалавека, які жыў у Амерыцы 10000 гадоў таму; цяпер і кожны з вас няўзброеным вокам бачыць, што гэта быў менавіта еўрапеоід). Варта адзначыць, што пасля ідэнтыфікацыі "кеннеуікскага" чалавека, як еўрапеоіда, інфармацыя аб гэтым факце стала подрынацца інтэнсіўнаму замоўчваньню. У лепшым выпадку пачалі спасылацца на нязгодлівасьць мясцовых індзейцаў, якія, маўляў, расцанілі знаходку як сваю святыню і, як следства гэтага, забаранілі навукоўцам ўсялякі доступ да яе грунтоўнага вывучэньня.

У тых жа 90-х гадох дваццатага стагодзьдзя было зроблена яшчэ адно надзвычайнае адкрыцьцё падобнага роду - на поўдні канадскай правінцыі Альберта, дзе я, дарэчы, правёў значную частку свайго жыцця, было знойдзена масавае пахаванне шкілетаў чалавека еўрапеоіднага тыпу, узрост якіх вылічаецца дзевяцьцю-дзесяцьцю тысячамі гадоў, г. зн, зьяўляецца ў дакладнасьці такім жа, як у чалавека з Кеннеуіка (вышэй: адно з самых таямнічых мейсцаў на сьвеце: даліна ракі Мілк Рывэр, Альберта). Пра адкрыцьцё адразу ж паведамілі мясцовыя сродкі масавай інфармацыі, аднак літаральна цягам пары дзён аб гэтым перасталі гаварыць і нідзе не кажуць да гэтага часу. Што паслужыла падставай гэтага маўчаньня, застаецца загадкай да сёньняшняга дня. Я ж задаўся пытаннем, маўляў, а, сапраўды, як еўрапеец, які хай і асвоіў ўжо Амерыканскі Кантынэнт, трапіў у халодную пасляледавіковую Альберту, аддаленую ад марскіх берагоў і адгарожаную ад іх неадольнай сцяной Скалістых Гор з аднаго боку і тысячамі кіламетраў цяжкапераадольных прэрыяў, бясконцых лясоў і горных пераваліў з другога? Уважліва вывучыўшы мапы, я выявіў, што на поўдні Альберты на мяжы з правінцыяй Саскачэван захаваўся маленькі куточак, які сёння завецца Cypress Hills.

Ягонае хараство заключаецца ў тым, што ляднік, які скаваў амаль усю Паўночную Амерыку, не закрануў гэтыя некалькі сотняў квадратных кіламетраў тэрыторыі, захаваўшы на іх унікальны даледніковы мокрасьвет (вышэй: Cypress Hills, Альберта - мейсца не кранутае ледніком). Ці не зьяўляўся гэты кавалачак зямлі своеасаблівым прытулкам для часткі нашых Славянскіх Продкаў - уцекачоў ад халадоў, пахаваўшых пад ільдамі іх Паўночную Прарадзіму, якія з пацяпленьнем паступова расьсяліліся ў прымыкаючым навакольлі? Я перакананы, што археолагам будучыні там будзе над чым папрацаваць. У той жа час, белыя еўрапеоіды, якія стварылі шэраг вялікіх цывілізацыяў на амерыканскім кантыненце ў больш спрыяльных шыротах, маглі прыйсьці ў Альберту і іншым шляхам. Як? А так. Зноў-такі, пры ўважлівым позірку на геаграфічную карту рэгіёну, можна вызначыць, што поўдзень Альберты зьяўляецца адзіным мейсцам у Канадзе, якое дзякуючы наяўнас'ці ў ім ракі Мілк Рывэр наўпрост зьвязана праз басейн ракі Місуры зь цёплым Мексіканскім Залівам, на берагах якога ў антычныя часы расьцьвілі старажытныя культуры, што сёньня прыпісваюцца індзейцам.

Менавіта па водных сістэмах, якія ўключалі ў сябе і басейн Місуры, і адбываўся антычны наступ еўрапеоідаў на поўнач праз цяжкаадольныя прасторы цяплеючага паўночна-амерыканскага рэгіёну. Дзякуючы блізкасьці Мілк Рывэр да месца майго жыхарства, я меў магчымасьць шмат разоў наведаць гэтае таямнічае мейсца. Неабходна асабліва адзначыць, што мейсца гэта і сапраўды варта наведваць зноў і зноў. Калі вы на схіле дня сядзеце ў човен і будзеце павольна слізгаць па плыні, камяністыя уступы па берагох ракі зайграюць у промнях заходзячага сонца, пачаўшы паказваць спецыяльна толькі для вас падрыхтаваны на працягу многіх тысячагодзьдзяў цудоўны сьпектакль, сутнасць якога заключаецца ў захапляючай дэманстрацыі гіганцкай галерэі старажытных малюнкаў, таямніца якіх непадробна пераклікаецца з духам Нашых Далёкіх Продкаў, а таму - і з Нашай Душой таксама (глядзі справа: "кельцкі крыж" на беразе Мілк Рывэр, намаляваны больш за 3000 гадоў таму). Гэта Нашы Продкі, а не індзейцы, як тое трубяць фальсіфікатары гісторыі, стваралі гэтыя малюнкі, бо, у адваротным выпадку, самі індзейцы не пакланяліся б гэтым малюнкам, створаным, як яны самі кажуць, БЕЛЫМІ БАГАМІ, і не хадзілі б на паломніцтва ў Cypress Hills, а працягвалі б маляваць самі, замаляваўшы да сёньняшняга дня сваім індзейскім жывапісам, бадай, усю Амерыку.

Такім чынам, кінуўшы больш уважлівы погляд на абставіны засяленьня Амерыканскага Кантыненту ў старажытнасці, мы яшчэ раз мелі магчымасьць пераканацца, што не толькі адны індзейцы калісьці складалі насельніцтва гэтага рэгіёну планеты. Больш за тое, як высвятляецца зараз, гэта былі зусім не індзейцы, хто стварыў і развіваў тут выдатныя антычныя культуры, якія з лёгкай рукі фальсіфікатараў прыпісваюцца сёння Інкам, Ацтэкам, Мая ды г. д. Калі стваральнікамі старажытных цывілізацыяў у Амерыцы сапраўды былі народы, якія называлі сябе Мая, Тальмекі або як-небудзь яшчэ, то імі ўжо дакладна індзейцы не былі. Вынікі генетычных дасьледаваньняў, праведзеных у апошнія гады і сярод карэнных групаў насельніцтва ў абедзьвюх Амерыках, пераканаўча паказваюць, што ў крыві гэтых групаў прысутнічаюць адметныя кампаненты, якія адносяцца да еўрапеоіднай расы (зьлева: пасмяротная маска зь нефрыту аднаго з прадстаўнікоў арыстакратыі ў Паленке, Мексіка, прыблізна 600 год Новай Эры. Маска зроблена па той жа тэхналогіі, што і старажытныя маскі, знойдзеныя ў Кітаі, і адлюстроўвае еўрапеоіда). Паколькі на сьвеце ГЕНЕТЫЧНА НЕ ІСНУЕ і ніколі не існавала якіх-небудзь еўрапеоідаў, адрозных ад Славянаў і, ў першую чаргу, менавіта нас, Беларусаў, гаплагрупамі якіх зьяўляюцца як Славяна-Арыйскія гаплогруппа R1а, так і гаплагрупа Славянаў-Русаў I, то не можа быць і аніякага сумненьня наконт таго, што роля акультурваньня Амерыканскага Кантыненту належыць менавіта антычным Славянам, а не каму-небудзь іншаму. Давайце мы ўсе добра ЗАПОМНІМ гэта раз і назаўсёды.